της μητέρας
Κοιτούσες από απόσταση τα λάθη μου. Στο δρόμο δεν κατέβηκες ποτέ να με φωνάξεις. Μυρωδιά τηγανητών αυγών τα μεσημέρια. Ό,τι με κάνει ακόμα ν’ αναπνέω. Αν δεν τρελάθηκες, είναι γιατί γλίτωσες νωρίς απ’ τη σιγουριά των αναμνήσεων. Στην κουζίνα ταψιά με χορτόπιτα και ραβανί. Κοιτάς απ’ το παράθυρο. Σιδερώνεις τα τσαλακωμένα μας. Πολλές ζωές σε μία. Μία ζωή για όλους.
Χρυσό σταυρουδάκι στο λακκάκι του λαιμού. Μια κόκκινη τρυφερή ζιβάγκο στο συρτάρι με τ’ άλλα αφόρετα. Σε κοιτώ να δακρύζεις για τα χρόνια που έφυγαν. Να τραγουδάς όσα αγάπησες. Υπήρξες ναυάγιο μαζί και σωσίβιο. Νοιαζόσουν σα να μην νοιάζεσαι, κρύβοντας πάντα μια ενοχή για ό,τι ανέθρεψες. Φαινόταν στο δέρμα, στα μαλλιά σου.
Δεν θα ’σαι για πάντα μάνα. Τα μαζεύεις κάποτε και φεύγεις. Μαζί με τα αμανάτια σου, τον κήπο, την κλεμμένη σου νιότη. Θα γεράσουμε κάποτε μαζί. Θ’ αλλάξουν οι ρόλοι. Μόνο κάποιες φωτογραφίες κι η μυρωδιά τα μεσημέρια από τηγανητά αυγά με τυρί, ντομάτα και λαδάκι φρέσκο στην άκρη του ψωμιού.
[φωτογραφία: Silvia Grav]
