τάχα εδώ

βεράντα / η μουσική του Σαββόπουλου από το χάπυ ντέυ του Βούλγαρη / τριζόνια στο γρασίδι / εκνευριστικό φως από λευκές λάμπες ηλεκτροφωτισμού / αεράκι

ο πόνος του Αυγούστου / η νοσταλγία του ανυπόφορου / ο σκύλος ονειρεύεται στα πόδια μου / τα δικά μου όνειρα σε καλοκαιρινό περίπατο ή στην ευχή του Χριστού και της Παναγίας 

έρωτες που έφυγαν και είναι πάντα εδώ / εδώ τάχα κι εγώ / ενώ ουσιαστικά απουσιάζω / συνεχώς απουσιάζω / αγγίζω με την παλάμη τον βασιλικό / μυρίζει παράδεισος

η ηρεμία του πατρικού / φυγή ως επιστροφή / επιστροφή ως διέξοδος ή διαφυγή / όσο διαρκεί στ’ ακροδάχτυλα το άρωμα του βασιλικού τόσο λίγο κι ο παράδεισος 

κάποτε πειραγμένη εξάτμιση έφηβου μάγκα στη σέλα της μηχανής του θρυμματίζει τη σιωπή / ζηλεύω τα έφηβα μαγκάκια της επαρχίας

σμήνος ενοχλητικά κουνούπια περιφέρουν άθελά τους δόσεις αίματος άλφα ρέζους θετικό στα σωθικά τους / έχω μέρες μπορεί και βδομάδες να πιάσω στυλό / άδειος όπως τα καλοκαίρια

δεν θυμάμαι να ’ναι Αύγουστος / συνοπτικές διαδικασίες ο όγδοος μήνας / περαστικός / όχι πάντα ανώδυνος

solve et coagula

Μεταμόρφωση: μία από τις πυκνότερες νοηματικά και από τις πλέον δυσνόητες φιλοσοφικά και θεολογικά έννοιες. Η περίφημη Μεταστοιχείωση (solve et coagula) των Αλχημιστών, η ιερή κατεργασία των στοιχείων μέσω της φωτιάς (Αζώθ) για την παρασκευή του Μεγάλου Έργου (Ars Magna). Η τελική μετατροπή του ευτελούς όντος, μέσω της φύσης του Μαύρου Αστέρα, σε Ιησού-Αθάνωρα-Χρυσό.

Η παρασκευή της Λίθου (lapis philosophorum) δεν θα μπορούσε παρά να συντελεστεί καταμεσής του θέρους, εποχή που σημειώνονται οι υψηλότερες θερμοκρασίες. Ουσιαστικά, ολόκληρος ο πλανήτης είναι ένα σκεύος αλχημιστικό, όπου μέσα του μεταμορφώνονται/μεταστοιχειώνονται διαρκώς ανθρώπινα και γήινα στοιχεία για τον τελικό σκοπό: την ένωση/σωτηρία.

Χωρίς ψυχή

Θα γράψω κάποτε για την πατρίδα
σα να ήταν γυναίκα ξένη και άτεκνη.
Η ελπιδοφόρος θλίψη του Σεφέρη,
ο εναγκαλισμός με το φορτίο του χρόνου.
Γνωρίζεις μετά από καιρό το σώμα σου
και ’κείνο αρνείται να συνεργαστεί.

*

Παρακεταμόλη στο αίμα.
Μέσα στον χώρο πέρα από έπιπλα και συσκευές
υπάρχουν σώματα που ποτέ δεν είδες. Κινούνται
σέρνονται αργά σε τοίχους, δάπεδο, ταβάνι.
Σώματα ξένα σαν δικά μας. Άσαρκα, ζεστά,
χωρίς ψυχή. Κανένα σώμα ζωντανό δεν έχει ψυχή.

*

Είμαι το δέντρο που δεν κατόρθωσε ν’ ανθίσει
οι φωνές των πουλιών που σώπασαν
από κάτι εκκωφαντικό
και ύποπτο.

[Δημοσιεύθηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό bibliotheque]

Δεν είμαστε παρά η στάχτη του υπεδάφους

i.

Γνώρισα με το σώμα τους ήχους του μεσονυχτίου
τον απόκοσμο βόμβο των κουνουπιών
το σκοτάδι κάθε που ετοιμάζονταν να καταπιεί τη γη

Υπήρξα συνεπής με τη φθορά
και μόνο ο άνεμος, κάποιο ρεύμα απ’ τα δυτικά
ή ο πρωταρχικός νόμος της αδράνειας γνωρίζουν τρόπους
αποδοτικότερους της σιωπής

[ας φανούν τα λόγια αυτά απόρροια
αυθόρμητου εγωισμού]



ii.

Πρώτα η Στροφή του ’31, στη Γυμνοπαιδία αργότερα θ’ αντικρίσω

το παρελθόν και το μέλλον μας. Δεν είμαστε παρά η στάχτη

και η πορσελάνη του υπεδάφους.

Όταν συναντηθούμε η χώρα θα ’χει αλλάξει χέρια
ο πλανήτης θα γίνει το πιο βαρετό μέρος να ζήσει κανείς
κι όλα αθόρυβα θα καταλήξουν στην πλήξη

Θα ’ναι ξημέρωμα όταν συναντηθούμε
απόγευμα μιας εποχής ενδιάμεσης ―
ούτε κρύο ούτε ζέστη
μόνο υγρασία
σαν αγάπη χωρίς παραδοχές
κι αισθήσεις

Κι αν έφευγα σήμερα γι’ αλλού
αν φοβόμουν περισσότερο απ’ όσο τολμώ
αν βιαστικά σμήνη πτηνών, βλαστοκύτταρα
μηχανισμοί αιμοποίησης μας εγκαταλείψουν

αν είναι άλλη χώρα η Ελλάδα την άνοιξη
πάντα στ’ αριστερά μας το κοιμητήριο
γεμάτο λευκό μάρμαρο εισαγωγής



iii.

Κάποτε δεν αντέχεται η καθημερινότητα.
Τα λόγια σας τακτοποιημένα
καθώς οι ζωές σας.

Ένας Μάιος θα μας δικαιώσει όλους.

[Δημοσιεύθηκε και στο ηλεκτρονικό περιοδικό poiein.gr]

Πριν βουλιάξουμε

Δεν μπορείς να λες ότι το κυανό είναι ανώτερο από το λευκό

Οδυσσέας Ελύτης, Τα Μικρά Έψιλον

Ξερολιθιές μες σ’ αγριόχορτα. Στο βάθος σύννεφα. Τότε που πιάνουν οι γρύλοι μαζί με τ’ άλλα ορθόπτερα το τραγούδι τους. Κάτι ακατανόητα τρι τρι που μόλις τ’ ακούς νιώθεις να ξεδιαλύνεται ο κόσμος. Τότε που απ’ τις ρεματιές ακούγονται αρσενικά κοτσύφια κι ο κούκος πριν το σούρουπο. Κι είναι φορές που ο καρδιακός μου παλμός έχει κάτι απ’ τα ημιορεινά της πατρίδας και το δέρμα μου μυρίζει Ελασσόνα.

Την αλφάβητο να πάρουμε απ’ την αρχή της υπαίθρου πριν βουλιάξουμε ξεμωραμένοι οριστικά.