Σύντομα

δεν χωρούν οι άνθρωποι
στη μοναξιά
ούτε η μοναξιά μες
στους ανθρώπους

μάταια παλεύουμε
με τη σκιά της

~

ο ήχος της νύχτας
ακατάστατος
όπως οι καρδιές των ανθρώπων:
σκοτεινές
και θορυβώδεις

~

μονάχα οι άτυχοι ταξιδεύουν –
οι τυχεροί
ρίχνουν άγκυρα στ’ ανοιχτά
και περιμένουν

~

δεν είμαστε φάροι
παρά ξέρες
και ύφαλοι
και βράχια

παλεύουμε αιώνες
με τα κύματα

Ακόμα και ο έρωτας, τον θάνατο υπερθεματίζει

Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάτι που να μην παραπέμπει στον θάνατο. Ακόμα και ο έρωτας, τον θάνατο υπερθεματίζει. Θέλω να πω, το τέλος παραμένει η κινητήριος δύναμη του παρόντος, ίσως και του μέλλοντος. Γράφοντας για τον έρωτα, ουσιαστικά μιλάμε για το βέβαιο του τέλους. Του οποιουδήποτε τέλους. Ο θάνατος παραμένει το επίκεντρο του στοχασμού μας, ακριβώς γιατί μας απασχολεί περισσότερο από καθετί. Παραμένει μία συγκεκαλυμμένη εμμονή που μας προσδίδει αγωνία, φόβο και μυστήριο. Προσδίδει όμως και πάθος για ζωή. Ο θάνατος, όχι ως αφοβία, αλυπία ή συμφιλίωση (πράγμα αδύνατον), περισσότερο ως ανακωχή.

~

Αν το ποίημα δεν έχει κάτι από τη σάρκα μας, γιατί να αποτυπωθεί; Κι αν πάλι το ποίημα δεν αποτινάξει το σάρκινο περιεχόμενό του, πώς είναι δυνατόν να αγγίξει την ψυχή μας; Στο ποίημα χωρούν τα πάντα. Όμως με γνώση, σύνεση, διάκριση και διακριτικότητα. Δεν είναι όλα για να ανθίσουν μες στο χώμα…

~

Δεν έχω την παραμικρή ιδέα πως κατακτάται η ποιητικότητα. Σίγουρα όχι μέσα από αναγνώσματα και μελέτη. Τα βιβλία δεν βοηθούν την ποίηση. Η ποίηση των άλλων δεν οξύνει τα προσωπικά κριτήρια και σπανίως διαμορφώνει ύφος. Όλα μάλλον σχετίζονται με το ποιοι είμαστε και ποια στάση κρατάμε απέναντι στη ζωή και τα φαινόμενα. Η ποιητικότητα αποτελεί εγγενές στοιχείο της δημιουργίας. Το ζητούμενο παραμένει η πρόσληψή της.

~

Φέρουμε εντός μας παρελθόν, πολύ πριν συναντήσουμε την ανάγνωση. Ίσως είναι ο λόγος που γίνεται κάποιος ποιητής. Η παράδοση είναι βίωμα και όχι ανάγνωση. Η προφορικότητα γέννησε και γεννά τον ποιητικό λόγο. Κι ίσως από έλλειμα ή επάρκεια εαυτού γίνεται κανείς ποιητής.

~

Η ποιητικότητα είναι μάλλον κάτι περισσότερο από συγκινησιακά φορτισμένη χρήση της γλώσσας. Άλλωστε, δεν είναι η γλώσσα το κύριο εφόδιο του ποιητή. Το προσωπικό ύφος, κατακτάται με ουσία βιώματος και όξυνση της παρατήρησης. Όσο λιγότερο επικοινωνεί ένα ποίημα με την ποιητική παραγωγή της εποχής του, τόσο περισσότερο προσεγγίζει την ποιητικότητα.

[Συνέντευξη που δημοσιεύθηκε 

στην ιστοσελίδα fractalart.gr]

Μάταια επιμένω με την ποίηση

συχνά
δεν υπάρχει τίποτα να σκεφτώ –
μάταια επιμένω με την ποίηση

φερ’ ειπείν
η καρδιά απεχθάνεται τη λειτουργία του νου
και ό,τι κοιτώ πεθαίνει

κρατώ σημειώσεις για σένα
καπνίζω για σένα
ακούω τζαζ μπλουζ
για την αγάπη μας

αθώος ο ήλιος του απογεύματος 
και οι ζωές μας
φουσκωμένα ποτάμια

απ’ το κεφάλι μάς σέρνει ο χρόνος
όπως το φετινό καλοκαίρι:
τρεις μήνες
στα αζήτητα

Η μυστική θεολογία του καλοκαιριού

ο νηπτικός καύσων του Ιουλίου, το θέρος ως ασκητισμός, δροσερό νεράκι ως αλήθεια αποκεκαλυμμένη, το ενδοσκοπικό της ακινησίας, το βάρος των ματιών ως μεταίχμιο ζωής-θανάτου, η σωτηριολογία ενός βορινού μπαλκονιού με θέα το τίποτα, ο ήχος του ανεμιστήρα ως μάντρα ομ μάνι πέμε χούνγκ, η βουή του κλιματιστικού ως καρδιακή προσευχή, ο μυστικιστικός μετεωρισμός της μεσημεριανής σιέστας, οι μοναχικές μεταμεσονύχτιες ανησυχίες προς αναζήτηση δροσερής γωνιάς στα σεντόνια, η μυστική θεολογία του ελληνικού καλοκαιριού

Σημειώσεις Ιουλίου

Ημέρες καύσωνα. Το διαμέρισμα ζεστό σαν κολαστήριο. Η πόλη λιώνει από βρομιά και πλήξη. Σταχτάρες κραυγάζουν και πετούν με ταχύτητα ανάμεσα από τις οικοδομές.

Βγαίνω στο μπαλκόνι. Πουθενά δεν αναπαύομαι. Ο χρόνος ανελέητος, όπως κάθε τι ανθρώπινο. Βιώνω το βάρος μιας ηλικίας καταραμένης.

Οι θόρυβοι εντείνονται τα καλοκαίρια. Άνθρωποι ανάστατοι, σπανίως ησυχάζουν. Αντιπαραβάλλω τη ζωή μου με τις ζωές τους. Έχω μεταμορφωθεί. Σχεδόν δεν με αναγνωρίζω. Ως και τα άνθη χάνουν τον Ιούλιο το άρωμά τους.

Καφές με δεκαοχτούρες και σπουργίτια. Αποσυντίθεμαι. Στο δωμάτιο μια αράχνη μετεωρίζεται. Ο νεαρός της απέναντι οικοδομής έβαλε κιλά. Ζει μόνος, ενίοτε με μια γυναίκα κι ένα αρσενικό σκυλί. Συχνά, τον βλέπω να χαμογελάει.

Συνθήκες τεχνητού κλιματισμού. Μόνο το στόμα σου κρατά ακόμα την κατάλληλη θερμοκρασία και υγρασία. Όλα τα υπόλοιπα άψυχα, άρρωστα, χωρίς περιεχόμενο.