Η γενιά

Εμείς, η γενιά της μερέντας, του σόρρυ,
του θενκς και του μαλάκα
είμαστε η γενιά των ερειπίων που άφησε η δική σας γενιά.
Της ημιμάθειας, της ψευτοκουλτούρας, της βιντεοκασέτας,
της ρεμούλας
και του ό,τι να ‘ναι.

Πολλοί από μας, σας ακολούθησαν. Κάποιοι από σας
αντιστέκονται ακόμη, έστω μάταια μεν, αλλά.
Εμείς η γενιά της μερέντας, των ναρκωτικών, των πάρτι
και των ψυχοτρόπων
είμαστε η γενιά των ποιητών που αυτοκτονούν βλέποντας μια
νύχτα να περνά κάτω απ’ τα βλέφαρά τους
ένα κίτρινο τρένο γεμάτο απ’ τους εφιάλτες τους,
ήμασταν απασχολημένοι να μαζεύουμε πετραδάκια στις
τσέπες των παλτών μας να φυλακίσουμε
τα ουτοπικά μας σύνδρομα.

Εσείς, η γενιά της κοκκινοσκουφίτσας, του παπουτσωμένου
γάτου και της Ραπουνζέλ,
εμείς της Πάμελα Άντερσον και της Βάνα Μπάρμπα.
Η γενιά που ατελείωτα μαλακίστηκε με της Βάνας
τη φάτσα,
να τι είμαστε:
Η γενιά που μαλακίστηκε ατελείωτα.


[Βαλάντης Βορδός, Η ηλικία της παραδοχής, εκδ. poema]