Γράφω
και είμαι σχεδόν σίγουρος
πως ο κόσμος υπήρξε κούφιος
όπως τα νεανικά μου ξενύχτια
*
Θυμώνω με το εύθραυστο της σάρκας
Λυπάμαι για ’μένα
όπως για τον καθένα μας
*
Διαθέτω μνήμη
ταλαιπωρημένα πέλματα
και λιπαρές παλάμες
Χθες περπάτησα για να συναντήσω
όσα θα συναντούσα αν έμενα ακίνητος
Μετά από τόσο ξεπούλημα
τόσες απροσεξίες
οραματίζομαι ακόμα κόσμους ιδανικούς
και αστείους
*
Τα τσιγάρα τελειώνουν
το σκοτάδι πλησιάζει
Δεν είναι δυνατόν, σκέφτομαι
Τίποτα δεν καταφέραμε τόσους αιώνες
*
Έρχεται η στιγμή
που οι δρόμοι παραγράφονται
όπως τα αδικήματα
*
Κάθε προορισμός
ένα ανάποδο φεγγάρι
Λίγο να κλείσεις τα μάτια
πλησιάζουν εφιάλτες
*
Ντρέπομαι που ενώ συνέβησαν όλα
παρέμεινα ενήλικας
κι όχι παιδί
*
Αλλάζει το φως πάνω απ’ την πόλη —
Στα χωράφια πίδακες νερού
γεράκια στέκουν στο κενό
μηχανές μουγκρίζουν
Ολόκληρη η φύση κραυγάζει: νυστάζω!
*
Όσο επιμένεις με την κατανόηση
τόσο γιγαντώνεται το ακατανόητο
Ό,τι κατανοείς σε χλευάζει
*
Στο κάτω κάτω
υπήρξα απλώς ένας άνθρωπος
που κάποτε χρειάστηκε το παράλογο
περισσότερο από τη λογική
*
Θυμάμαι δυο τρία εγκαταλειμμένα αυτοκίνητα
στο πάρκινγκ της Ουρανούπολης
Μάλλον προσκυνητές που μπήκαν στο Όρος
και δεν ξαναγύρισαν
Και να γυρίσουν πού;
*
Από την απελπισία μας
σκύβουμε να βρούμε χώμα
και συναντάμε φως
*
Ολόκληρος ο Αύγουστος,
ένα πρωινό πλάι στο Αιγαίο
Σημασία έχει να είναι καλοκαίρι
και τίποτα να μην θυμίζει ζωή
Κάποτε
όλα θα αρχίσουν ξανά
χωρίς εμάς
*
Τα λόγια προδίδουν
την μεγάλη σιωπή
που φωλιάζει μέσα μας
Η μοναξιά
είναι γένος αρσενικού
[Φιλοξενήθηκαν στο ηλεκτρονικό περιοδικό bibliotheque.gr]
