Γενάρης. Οι Κυριακές θυμίζουν περιγραφές από τη Ναυτία του Σαρτρ. Τα κείμενά μου ημιτελή, σα να χρειάζονται περισσότερο θάνατο για να υπάρξουν. Όσο πονάει η ομορφιά, πονάει κι η ασχήμια. Μόνο στη φθορά υπάρχω.
Φλεβάρης. Κρατώ σημειώσεις να θυμάμαι τη γεύση ενός πρόχειρου γεύματος, την πίκρα ζεστού καφέ σε χάρτινο ποτήρι. Δεν είναι θνητότητα∙ πληρότητα θανάτου είναι. Κάποιες ηλιόλουστες ημέρες τις αισθάνομαι άδειες, καθόλου φιλόξενες.
Μάρτης. Παρομοιάζω τις μέρες με αδέσποτους σκύλους ή με άστατα καιρικά φαινόμενα. Υποφέρω κάποτε ανάμεσα σε ανθρώπους. Σῶσόν με ἐκ στόματος λέοντος καὶ ἀπὸ κεράτων μονοκερώτων τὴν ταπείνωσίν μου. Ξημέρωμα στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Το πιο συχνά, λησμονούμε. Έπειτα, χανόμαστε.
Απρίλης. Μεγαλοβδόμαδα στην πατρίδα. Μία κίνηση ν’ ακινητήσω κάπως τον χρόνο. Είναι μέρες που δεν υπάρχω διόλου. Όλα συμβαίνουν εν αγνοία μας. Υποδυόμαστε μέχρις εσχάτων. Φταίει που ζήσαμε και ζούμε και αύριο πεθαίνουμε.
Μάης. Να σώσουμε τον μόνο τρόπο που μπορεί κανείς να βλέπει. Να μείνει βλέμμα χωρίς άνθρωπο. Τα μπουρδέλα της οδού Βύρωνος κλειστά. Σε κάθε πόρτα ένα ενοικιάζεται. Η παρακμή μιας χώρας φαίνεται πρωτίστως απ’ τα κλειστά της μπουρδέλα.
Ιούνης. Ολόκληρη η ύπαρξη, μια επιβεβαίωση. Οι θεωρίες δεν επαρκούν για να εξηγήσουν τη σφαγή του καιρού. Υπάρχει μια συνθήκη όπου όταν βιώνεις την ύπαρξη είσαι περισσότερο υδρόβιο φυτό παρά άνθρωπος.
Ιούλης. Δεν μιλώ γι’ ανθρώπους. Μιλώ για όραση, γεύση, ακοή. Στο βάθος τ’ Άγραφα και αδιάφορα νέφη. Τα καλοκαίρια καθορίζουν το τέλος μας. Η ποίηση του σήμερα συντηρεί μονάχα πτώματα.
Αύγουστος. Παραμονή Μεταμορφώσεως. Συνοδεύω τις λέξεις στην ύπαιθρο. Η γεωγραφία των οσμών. Ο τρόπος που κοιτώ είναι ο τρόπος να υπάρχω. Έρχεται μια στιγμή τόσο δεδομένη και ακέραιη που οι άνθρωποι τρομάζουν.
Σεπτέμβρης. Η πόλη από ψηλά, ένα τίποτα που απλώνει. Ο μέσα μου ανυπότακτος βγάζει δόντια, κλωτσά. Ο ύπνος έρχεται για να μας βασανίσει. Πώς χώρεσαν κάποτε μέσα μας τόσοι άνθρωποι;
Οκτώβρης. Όλα έχουν διαπραχθεί. Περισσότερο προσπαθώ να περιγράψω, παρά να ερμηνεύσω τον κόσμο. Καταγγέλλω το ανηδονικό του βίου. Ο θεός να μας φυλάει απ’ την ανοησία της ύπαρξης. Ποίηση θα πει να πεθαίνεις και να πεθαίνουν όλοι.
Νοέμβρης. Ο Βαρδάρης δεν είναι άνεμος. Είναι απάντηση. Ο τόπος υποβάλλει τρόπο. Από μια ανοιχτή στο στήθος πληγή μπαινοβγαίνει το μέλλον μου. Όσο αδιαφορείς για τη ζωή, τόσο εκείνη χαρίζεται απλόχερα.
Δεκέμβρης. Βρέχει σαν να μην υπάρχει αύριο. Κάποτε ο πρωτογονισμός θα ταυτιστεί με την καλλιέργεια. Όσα συμβαίνουν αποσκοπούν στη βύθιση. Ποτέ δεν αστόχησα τόσο όσο ένα πρωινό του Δεκέμβρη με υγρασία και ήλιο λιποβαρή.
