Με τα λιγότερα έξοδα την σήμερον ημέρα μπορείς να εκμηδενίσεις τον εαυτό σου. Ας πούμε εγώ, όταν επικοινωνώ με τα πλέον αμφίβολα άτομα, αισθάνομαι μια απερίγραπτη ηδονή. Πολύ συχνά, μάλιστα, ακροβατώ στο ένα μου πόδι, προσπαθώντας να καταλάβω από πού φυσάει ο άνεμος. Δεν φοβάμαι πια. Διαπρέπω και χωρίς τους φόβους μου. Που και που μνημονεύω τους προγόνους μη τυχόν και μου ‘ρθει καμιά στραβή. Ή όταν λέω κάτι και το εννοώ, ο κόσμος γελάει μαζί μου χωρίς λόγο.
Κι η καρδιά, φαγωμένη από καιρό, βγάζει όταν μπορεί κι αυτή τα χούγια της. Πονάει, δε λέω, αλλά αν πρέπει ν’ αγνοήσω έναν πόνο, αυτός είναι της καρδιάς. Από την άλλη και φαγωμένη να μην ήταν πάλι μισός θα ένιωθα. Έπειτα, τα νεύρα μου. Απ’ αυτό που χάνω τον έλεγχο και δεν αισθάνομαι ούτε τι λέω ούτε σε ποιον απευθύνομαι. Έχει άλλες αποχρώσεις εμένα η γλώσσα μου. Επιχρωματίζω κάθε τι που μπορεί να μου φράξει τον δρόμο. Όσο για τις ημέρες που έρχονται, έχω μαζέψει γκρίνια και παράπονο που θα ακούγονται για μήνες απ’ τα μεγάφωνα του μυαλού μου. Μέχρι να μερακλωθώ απ’ το τίποτα και εκπνεύσω.
[Δημοσιεύθηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό ΘΡΑΚΑ]
