...στιγμές ενός χρόνου που υπήρξε σα να μην υπήρξε κι ας λένε ότι κανείς δεν ξέχασε τίποτα ποτέ του. Να θυμηθώ κάποιες αγκαλιές, κάποια αυθόρμητα χαμόγελα, δυο-τρία ζουμερά φιλιά, το πλησίασμα των δικών μου ανθρώπων, το λίγωμα της άνοιξης, τις ηλιόλουστες μέρες του φθινοπώρου συντροφιά μ’ έναν σκύλο, το καλοκαιράκι στη ραστώνη της Πλατιάς Άμμου με σκηνή και υπνόσακο. Να θυμηθώ ασκούμενους και ιδρώτα στο μέτωπο από την προσπάθεια, εξορμήσεις για άσκηση στην ύπαιθρο, συζητήσεις για ‘κείνο και για τ’ άλλο, αγαπημένες μουσικές, κιθάρα, μπύρες και κεράκια κάτω από τα λιόδεντρα, πρωινά με βροχή. Να θυμηθώ έναν-έναν όσους γνώρισα ταξιδεύοντας από και προς μαζί. Τη συγκίνηση της συνάντησης και του αποχωρισμού, τα σύντομα λόγια αγάπης, τα χιλιόμετρα που διανύθηκαν για να πάω και να ‘ρθω. Τις εναλλαγές των εποχών στο πρόσωπο και στα μάτια μου. Τις εναλλαγές των εποχών στα πρόσωπα και στα μάτια των άλλων. Να θυμηθώ όλους εσάς που με κάνατε να συγκινηθώ χωρίς λόγο, να κλάψω αληθινά χωρίς λόγο, να γελάσω με την καρδιά μου χωρίς λόγο, να χαμογελάσω σα να ‘χει μέσα μου χωρέσει όλη η αβάσταχτη ελαφρότητα του κόσμου. Να θυμηθώ ν’ αγαπήσω ξανά και ξανά αυτόν εδώ τον βιασμένο τόπο. Να χαϊδέψω ευλαβικά το χώμα του, να ηρεμήσω στην απέραντη ευεργεσία του πράσινου και του γαλάζιου. Να θυμηθώ μια Ελλάδα όμορφη, ολοδικιά μας, χωρίς τραγέλαφους και επαΐοντες.
Και να ξεχάσω ξανά και ξανά τα αδιέξοδά μου που έγιναν αδιέξοδα των άλλων. Τα αδιέξοδα των άλλων που έγιναν δικά μου αδιέξοδα. Την ακούσια μοναξιά, τα ανύπαρκτα οικονομικά μου, την γελοία φορολογία τους, τις στραπατσαρισμένες λαμαρίνες, το υγρό οδόστρωμα, το ανούσιο της πολιτικής και των εκλογών. Να ξεχάσω τη βία, τις φυλακίσεις τους, τη στριγκή τους φωνή, τα κακόγουστα λόγια τους, το ανέραστο πρόσωπό τους. Να ξεχάσω όσους δεν κατόρθωσα να θυμηθώ. Να ξεχάσω όσα δεν πρέπει να θυμάμαι. Να γίνει ο κόσμος μας λιγάκι πιο φωτεινός. Όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί δεν πηγαίνει άλλο. Δεν μας αξίζει ένα τέτοιο σκοτάδι. Να γίνουμε επιτέλους πιο ερωτικοί, πιο τρυφεροί, πιο έντιμοι. Να ανοίξουμε διάπλατα την αγκαλιά μας, ν’ απλώσουμε το χέρι, να λατρέψουμε τα φυτά και τα ζώα, να γιατρέψουμε πληγές, να κοιτάξουμε βαθειά μες στα μάτια τους ανθρώπους μας. Βαθειά μες στα μάτια για λίγη ακόμη αγάπη, λίγη ηρεμία, για ένα «θα ‘μαι δίπλα σου για πάντα». Για πάντα. Όλοι εδώ. Ζωντανοί, έφηβοι, ερωτευμένοι…
