Στα μέρη του λόγου

Γνωρίζω μια κατάσταση εκτός του πνεύματος, της συνείδησης, του είναι, η οποία δεν έχει πλέον ούτε λόγια ούτε γράμματα, μα στην οποία διεισδύει κανείς με κραυγές και χτυπήματα. Και δεν είναι πια καν ήχοι ή νοήματα που εξέρχονται, δεν είναι λέξεις. Είναι ΚΟΡΜΙΑ.

Antonin Artaud

 ***

Και ήρθαν λέει από μακριά περιώνυμοι που ‘χαν κάτι να πουν για την τέχνη του λόγου. Στρογγυλοκάθισαν, έκαναν επιδεικτικά τον σταυρό τους, βάρυναν τη φωνή τους, μπούκωσαν το στόμα τους μ’ ακατανόητες φράσεις και πάνω απ’ το χώμα που έθαψαν την ποίηση, βλάστισε ο ανθός της υπεροψίας τους.

Το απολάμβαναν, αδιαφορώντας για το εάν υπάρχουν από κάτω δυο τρεις που αγάπησαν κάποτε την απλότητα ενός αγγίγματος. Και κανείς να πει μια λέξη, να βγάλει μια κραυγή, να σταματήσει το πανηγύρι των ειδικών με τα κούφια λόγια και την όψη μελλοθάνατου. Τίποτα κομψό. Τίποτα σαρκαστικό. Μόνο να ικανοποιήσουν το ψώνιο τους, την εφηβική τους καύλα και ν’ αρχίσουν μετά τις χαιρετούρες, τα φιλιά και τα συχαρίκια.

Και ‘γω ο έρμος να τους βγάζω τη γλώσσα, ανακουφισμένος που δεν ανήκω ούτε εδώ ούτε εκεί, να βλέπω το μάταιο στο πρόσωπό τους και να ξορκίζω την τέχνη τους, την ποίησή τους, την εκφραστική τους δεινότητα, τις υπέρλαμπρες δημόσιες σχέσεις τους. Στα μέρη του λόγου, δεν υπάρχει λόγος. Και ο ποιητής χαμένος κάθε που τον αναζητάς.