Τι χαρά για το παιδί να σπάει τα παιχνίδια του. Κατόπιν, ο άνθρωπος
θα πρέπει να μάθει ότι είναι ο ίδιος ένα παιχνίδι προορισμένο να σπάσει.
***
(…) Να κάνεις τα πάντα προκειμένου να μην είσαι ή να μη γίνεις
λογοτεχνικός, συμμετέχοντας δημιουργικά, πιο πολύ κι απ’ την ποίηση, στην
ποιητικότητα. Να επιτρέπουμε στην ποιητικότητα να ξεδιπλώνεται μέσα από εμάς.
***
Να ξέρεις ότι καμιά φορά αυτό που επιβάλλεται συνίσταται στο
να μην απαντάς. Να συνηθίσεις, λοιπόν, να σιωπάς, να λακωνίζεις, να συντέμνεις,
να εγκαταλείπεις. Να τολμάς την εξαφάνιση, την απομάκρυνση, την απάρνηση. Η απάρνηση
δεν κατευθύνεται εναντίον. Αποδέχεται, αναλαμβάνει και πάει παραπέρα. Αποδεχόμενοι
και μεταμορφώνοντας το χωρισμό, την άρνηση, την απογοήτευση, την απώλεια και
την παραγνώριση, καθόλου δεν αρνούμαστε το ακτινοβόλο παιχνίδι.
[αποσπάσματα από το βιβλίο του Κώστα Αξελού
«Αυτοβιογραφικές» σημειώσεις, εκδόσεις Νεφέλη]
