Με κάτι σαν φως στ’ αριστερά. Στον ίδιο στενό καναπέ, νύχτα με όλα τα πάθη μου στη φόρα. Απαλλαγμένος από προσδοκίες και ανυπόφορες ανάγκες. Είμαι φόβος αναίτιος για τους άλλους, προφήτης που γνώριζε εξαρχής πως θα τελειώσει το παιχνίδι. Ηθοποιός που βάλθηκε να υπηρετήσει μια τέχνη άγευστη.
Σ’ αυτό το πεδίο ύπαρξης, η ανυπαρξία εισβάλει από παντού. Αν κάτι υπάρχει, το συναντάς απρόσμενα. Αν κάτι δεν υπάρχει, το κουβαλάς στη σάρκα σου – όπου πας πάντα μαζί. Δεν είναι απλό να κατάγεσαι από τόπους ταραγμένους. Φυτρώνουν μέσα σου πυράκανθοι και σκουροπράσινες ελπίδες που ποτέ δεν θα καρπίσουν.
[Δημοσιεύθηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό ΘΡΑΚΑ]
