Κάτι σαν άνοιξη, μέρες ηλιόλουστες μετά από ημικρανία. Πόνος στις ρίζες των δοντιών κι εκείνη η τόσο άγνωστη για το δέρμα μουσική. Οι φίλοι το σκηνικό της απουσίας μου – χάνονται, γνωρίζουν συντρόφους, ζευγαρώνουν.
Γένια πυκνά, μυρίζουν διάψευση. Μόνο όταν παρατηρώ τη φύση βλέπω. Ηδονίζομαι από περιγραφές ειδών ορνιθοπανίδας. Κελάηδημα, κυρίως ένας συνδυασμός από περίεργο έρρινο, μακρόσυρτο βόμβο και δυνατή οξεία νότα, με ομοιόμορφο μηχανικό ήχο «αα-ααααχπ», σαν παιδική τρομπέτα· μερικές φορές ακούγονται δύο τόνοι. Συχνά αρχίζει και τελειώνει με μερικές σύντομες καθαρές νότες.
Παγωμένο το δεξί μου χέρι. Κάτι πάντα να κρατώ. Οτιδήποτε χλιαρό ή ζεστό.
Ποτέ μόνο.
[Δημοσιεύθηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό ΘΡΑΚΑ]
