Μας πιάνει τα καλοκαίρια μια τάση να προλάβουμε, να κάνουμε,
να πάμε, να ζήσουμε, αγνοώντας ότι ήδη όλα αυτά συμβαίνουν. Αγνοώντας ότι δεν
υπάρχουν συνταγές. Τα συνταγογραφημένα καλοκαίρια αλλά και τόσα αλλά που νόμιζα
ότι έτσι κι όχι αλλιώς, είναι άλλης πια ζωής, άλλου ανθρώπου. Τα καλοκαίρια
ξοδεύονται όπως ξοδεύονται τόσα και τόσα· όπως ξοδεύεται χωρίς να μας ρωτήσει η
ζωή. Το ξόδεμα είναι ο νόμος κι όχι η εξοικονόμηση.
Γλυκά από συνταγή αποτυγχάνουν περίτρανα. Θυμάμαι της μάνας
ή της μάνας της μάνας μου. Σκάρτο το κέικ, κάθονταν στη μέση, μια αηδία. Και τα
γλυκά του κουταλιού που περνούσαν δια πυρός και σιδήρου με τηλέφωνα σε γνωστές,
συγγένισσες, γειτόνισσες, πόση ζάχαρη, πόσο βράσιμο, με γλυκόζη ή χωρίς,
ζαχάρωναν, ξίνιζαν πριν την ώρα τους. Ή αυτοσχεδιάζεις ή όπως τα ξέρεις και
μπορείς. Ιδού ο νόμος. Δεν θα σκάσουμε κιόλας. Έτσι κι αλλιώς η θερμοκρασία των
ημερών δεν βοηθά.
Στέκω αμήχανα μπροστά στις διακοπές τους, στις αναμονές τους
σε σταθμούς και λιμάνια, στην καταθλιπτική μυρωδιά ξενοδοχείων κι
ενοικιαζόμενων δωματίων με θέα το πράσινο ή το γαλάζιο, που πάντα ήταν εκεί αλλά
τώρα μας βόλεψε να φωτογραφηθούμε μαζί του. Αμήχανα μπρος στην θλιβερή
μελαγχολία εκείνων που φεύγουν να ξεσκάσουν, ν’ αλλάξουν παραστάσεις, να
φορτίσουν μπαταρίες. Να ’ναι θλιβερή κι η μελαγχολία, πάει πολύ.
Το καλοκαίρι μου ήταν και είναι όπως κάθε εποχή. Μια απλή
καθημερινότητα, σα να μην είχα ποτέ τίποτα να διακόψω. Κι η καθημερινότητα κρύβει
ως φαίνεται τις πιο ζηλευτές συγκινήσεις. Φτάνει να μπορείς να δεις. Φτάνει ν’
απλώσεις χέρι ν’ αγγίξεις. Τώρα γιατί έτσι κι όχι αλλιώς, είναι θέμα που αφορά όσους
αναζητούν τρόπους να είναι, να κάνουν, να πάνε, έχοντας στο τσεπάκι τους σκασίλες,
μικροενοχές και αυτοτιμωρίες.
Το καλοκαίρι δεν είναι παρά άλλη μία εποχή. Μία ακόμα
μετάβαση. Είναι στέκω για λίγο, πριν συνεχίσω ξανά. Αλλά στέκω. Το άγχος του
αλλού, με άλλους, για όσο, μαραίνει όπως ο πλατύφυλλος βασιλικός στο τραπέζι
της βεράντας πού ’μεινε απότιστος στον ήλιο. Το καλοκαίρι είναι καλοκαίρι. Όχι
προετοιμασία για κάτι άλλο.
