Κρύβει μια πληρότητα και μια ερημιά αυτός ο μήνας· κάποια αδιόρατη αίσθηση τέλους. Το βέβαιο του τέλους. Σα να μετράμε τη ζωή μας μ’ Αυγούστους: «Πόσους έζησες; Πόσοι σου απομένουν;»
Στο νου οι τόποι που αγάπησα: η Ελασσόνα, το Χόρτο, ο Άγιος Λαυρέντης, η Πλατιά Άμμος. Θυμάμαι, κυνηγούσα να φωτογραφήσω ηλιοβασιλέματα. Ν’ αποτυπώσω ένα ανεπαίσθητο “κάτι” ανάμεσα σε εκατοντάδες πανομοιότυπες λήψεις. Θυμάμαι βόλτες σε άδειους δρόμους, οσμή τσιγάρου και αντηλιακού ή τη λιγωτική μυρωδιά λιβανιού ανήμερα της Παναγίας. Μοναχικοί καφέδες στην πρωινή δροσιά της βεράντας κι απογεύματα με σύκο και σταφύλι. Σε μια παραλία, κάτω απ’ τη σκιά ενός δέντρου ή γυμνός στα σεντόνια του πατρικού.
Αύγουστος ως μνήμη και ως μετάβαση. Ως επισφράγισμα και ως υπόσχεση. Για τα καλοκαίρια που χάθηκαν κι εκείνα που απομένουν. Αύγουστος κι όχι Δεκέμβρης ο τελευταίος μήνας του έτους· η αρχή και το τέλους του κύκλου.
