Ο αυτοπροσδιορισμός και η αποδοχή του φύλου και της σεξουαλικότητας δεν είναι παρά μία χρονοβόρα, επίπονη και βαθιά υπαρξιακή διεργασία του κάθε ατόμου ξεχωριστά που συντελείται εντός των κοινωνικών δομών και δεν υπόκειται σε νομολογίες και κυβερνητικές αποφάσεις χάριν κάποιας φερώνυμης ελευθεριότητας, αποδοχής της διαφορετικότητας και καταπολέμησης του κοινωνικού ρατσισμού.
Η ανθρώπινη ύπαρξη, η ενηλικίωση και εν τέλει η κατάκτηση της ατομικής ταυτότητας είναι αναμφίβολα διαδικασίες οδυνηρές και η οδύνη δεν μπορεί να περιοριστεί ούτε να κρυφτεί πίσω από νόμους, διατάξεις και ηθικούς νεοτερισμούς. Ο πόνος της ενηλικίωσης και της αυτογνωσίας είναι το τίμημα να υπάρχει κανείς σε κοινωνίες ανθρώπων. Η κατάκτηση της ατομικής ταυτότητας είναι διαδικασία μοναχική που διαμορφώνεται κάθε στιγμή από την κοινωνία αλλά και τη διαμορφώνει.
Τουλάχιστον, οφείλαμε να υποψιαστούμε μία εξουσία που θέλει να «βάλει χέρι» (συνοδεία και των άλλων εξουσιαστών) στο τελευταίο προπύργιο ιδιωτικότητας που μας έχει απομείνει. Η καταστρατήγηση ξεκινά από τα συνεχώς πολλαπλασιαζόμενα κοινωνικά δίκτυα –εγκαινιάζοντας ουσιαστικά την εποχή της μη ιδιωτικότητας– για να θέσει οριστικό τέλος η «επίσημη» κοινοβουλευτική διευθέτηση.
Πόσοι ακόμα θεωρούν ότι οι κυβερνήσεις επιδιώκουν το κοινό καλό ή τρέφουν αγαστά αισθήματα για την κοινωνία και τα προβλήματά της; Στον καπιταλισμό δεν χωράει αγάπη και αποδοχή. Χωράνε μόνο σκοπιμότητες, περιχαράκωση και διαχείριση πληθυσμών και, βεβαίως, το κέρδος. Κέρδος ακόμα κι από την πολιτική εκμετάλλευσης του φύλου και της σεξουαλικότητας. Δεν κάνουν τίποτα για εμάς. Τους ίδιους εξυπηρετούν. Ό,τι βγαίνει προς τα έξω δεν είναι παρά μορφές καταστολής και αποπροσανατολισμού.
Εν ολίγοις, δεν έχουμε σίγουρα ανάγκη τους νόμους τους για να χαρούμε τη ζωή μας ως ετερόφυλοι, ομοφυλόφιλοι, αμφισεξουαλικοί, τρανς ή ό,τι άλλο. Ο αυτοπροσδιορισμός μας δεν αφορά κυβερνήσεις και πολιτικά όργανα. Άλλη μια φορά παίζουν με τα μυαλά και τις αντοχές της κοινωνίας. Σκοπός τους να διαλύσουν οριστικά τους εναπομείναντες κοινωνικούς ομοιοστατικούς μηχανισμούς. Τα χέρια της εξουσίας καλά θα κάνουν να παραμείνουν μακριά από την αναφαίρετη ανάγκη αυτοπροσδιορισμού μας.
Η ωρίμανση της κοινωνίας δεν περνά απαραιτήτως μέσα από το κοινοβούλιο. Το κοινοβούλιο δεν αντιπροσωπεύει απαραιτήτως την δημοκρατία και τη μορφή της πολιτείας μας. Το σύνολο σχεδόν των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων ζουν σε άλλον κόσμο. Όχι στο δικό μας. Το παιχνίδι τους χοντραίνει. Και χοντραίνει επικίνδυνα.
