Χωρίς ψυχή

Θα γράψω κάποτε για την πατρίδα
σα να ήταν γυναίκα ξένη και άτεκνη.
Η ελπιδοφόρος θλίψη του Σεφέρη,
ο εναγκαλισμός με το φορτίο του χρόνου.
Γνωρίζεις μετά από καιρό το σώμα σου
και ’κείνο αρνείται να συνεργαστεί.

*

Παρακεταμόλη στο αίμα.
Μέσα στον χώρο πέρα από έπιπλα και συσκευές
υπάρχουν σώματα που ποτέ δεν είδες. Κινούνται
σέρνονται αργά σε τοίχους, δάπεδο, ταβάνι.
Σώματα ξένα σαν δικά μας. Άσαρκα, ζεστά,
χωρίς ψυχή. Κανένα σώμα ζωντανό δεν έχει ψυχή.

*

Είμαι το δέντρο που δεν κατόρθωσε ν’ ανθίσει
οι φωνές των πουλιών που σώπασαν
από κάτι εκκωφαντικό
και ύποπτο.

[Δημοσιεύθηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό bibliotheque]