i.
Γνώρισα με το σώμα τους ήχους του μεσονυχτίου
τον απόκοσμο βόμβο των κουνουπιών
το σκοτάδι κάθε που ετοιμάζονταν να καταπιεί τη γη
Υπήρξα συνεπής με τη φθορά
και μόνο ο άνεμος, κάποιο ρεύμα απ’ τα δυτικά
ή ο πρωταρχικός νόμος της αδράνειας γνωρίζουν τρόπους
αποδοτικότερους της σιωπής
[ας φανούν τα λόγια αυτά απόρροια
αυθόρμητου εγωισμού]
ii.
Πρώτα η Στροφή του ’31, στη Γυμνοπαιδία αργότερα θ’ αντικρίσω
το παρελθόν και το μέλλον μας. Δεν είμαστε παρά η στάχτη
και η πορσελάνη του υπεδάφους.
ο πλανήτης θα γίνει το πιο βαρετό μέρος να ζήσει κανείς
κι όλα αθόρυβα θα καταλήξουν στην πλήξη
Θα ’ναι ξημέρωμα όταν συναντηθούμε
απόγευμα μιας εποχής ενδιάμεσης ―
ούτε κρύο ούτε ζέστη
μόνο υγρασία
σαν αγάπη χωρίς παραδοχές
κι αισθήσεις
Κι αν έφευγα σήμερα γι’ αλλού
αν φοβόμουν περισσότερο απ’ όσο τολμώ
αν βιαστικά σμήνη πτηνών, βλαστοκύτταρα
μηχανισμοί αιμοποίησης μας εγκαταλείψουν
αν είναι άλλη χώρα η Ελλάδα την άνοιξη
πάντα στ’ αριστερά μας το κοιμητήριο
γεμάτο λευκό μάρμαρο εισαγωγής
iii.
Κάποτε δεν αντέχεται η καθημερινότητα.
Τα λόγια σας τακτοποιημένα
καθώς οι ζωές σας.
Ένας Μάιος θα μας δικαιώσει όλους.
[Δημοσιεύθηκε και στο ηλεκτρονικό περιοδικό poiein.gr]
