Δύο ποιήματα

Ι.

Πήλινο ειδώλιο φτερωτού Έρωτα
από τη γη της Μακεδονίας –
ηδονή σκεπασμένη με χώμα
και υγρασία

από τους έρωτες 
θυμάμαι μόνο τη μυρωδιά τους

από τη σάρκα
μόνο τη θέρμη της

όλα τα κορμιά στο τέλος 
υπήρξαν ένα κορμί

κάποτε πιάνει βροχή
οι σταγόνες καταποντίζουν τα λάθη μου

καιροσκοπώ –
δεν μένει χρόνος για ελπίδες

ΙΙ.

η φωνή μιας παπαδίτσας
στις ακακίες –

το αίθριο σκηνικό της Δευτέρας
σαν προετοιμασία
για όσα θα έρθουν
ή θα χαθούν

***

δροσιά απ’ τις ρεματιές του Ολύμπου –
τις νύχτες απλώνει πάντα
η έρημος

***

οι αμυγδαλιές πήραν ν’ ανθίσουν
στα ημιορεινά της πατρίδας

μικρό χρυσάνθεμο στην παλάμη μου
και μια καληνύχτα
πριν χαρίσουμε άλλη μια μέρα
στον θάνατο

***

δεν είναι η έλλειψη
και η επάρκεια
ούτε το ευτελές θεμέλιο του καιρού

είναι μια ανοιχτή πληγή
ζεστή κι ανόρεχτη 
που δεν γεμίζει

παρά μόνο αδειάζει 
απ’ το κόκκινο περιεχόμενο

[Φιλοξενήθηκαν στη λογοτεχνική σελίδα: poiein.gr | 

εικόνα: «Κοιμώμενος Έρως», πήλινο ειδώλιο κοιμώμενου Έρωτα, 

βρέθηκε στα ανατολικά της νεκρόπολης της Πέλλας 

σε κιβωτιόσχημο τάφο (πιθανόν παιδιού), τέλη 4ου αι. π.Χ. | 

Νέο Αρχαιολογικό Μουσείο Πέλλας (ΒΕ 1979/1318)]