Μάταια επιμένω με την ποίηση

συχνά
δεν υπάρχει τίποτα να σκεφτώ –
μάταια επιμένω με την ποίηση

φερ’ ειπείν
η καρδιά απεχθάνεται τη λειτουργία του νου
και ό,τι κοιτώ πεθαίνει

κρατώ σημειώσεις για σένα
καπνίζω για σένα
ακούω τζαζ μπλουζ
για την αγάπη μας

αθώος ο ήλιος του απογεύματος 
και οι ζωές μας
φουσκωμένα ποτάμια

απ’ το κεφάλι μάς σέρνει ο χρόνος
όπως το φετινό καλοκαίρι:
τρεις μήνες
στα αζήτητα