Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάτι που να μην παραπέμπει στον θάνατο. Ακόμα και ο έρωτας, τον θάνατο υπερθεματίζει. Θέλω να πω, το τέλος παραμένει η κινητήριος δύναμη του παρόντος, ίσως και του μέλλοντος. Γράφοντας για τον έρωτα, ουσιαστικά μιλάμε για το βέβαιο του τέλους. Του οποιουδήποτε τέλους. Ο θάνατος παραμένει το επίκεντρο του στοχασμού μας, ακριβώς γιατί μας απασχολεί περισσότερο από καθετί. Παραμένει μία συγκεκαλυμμένη εμμονή που μας προσδίδει αγωνία, φόβο και μυστήριο. Προσδίδει όμως και πάθος για ζωή. Ο θάνατος, όχι ως αφοβία, αλυπία ή συμφιλίωση (πράγμα αδύνατον), περισσότερο ως ανακωχή.
~
Αν το ποίημα δεν έχει κάτι από τη σάρκα μας, γιατί να αποτυπωθεί; Κι αν πάλι το ποίημα δεν αποτινάξει το σάρκινο περιεχόμενό του, πώς είναι δυνατόν να αγγίξει την ψυχή μας; Στο ποίημα χωρούν τα πάντα. Όμως με γνώση, σύνεση, διάκριση και διακριτικότητα. Δεν είναι όλα για να ανθίσουν μες στο χώμα…
~
Δεν έχω την παραμικρή ιδέα πως κατακτάται η ποιητικότητα. Σίγουρα όχι μέσα από αναγνώσματα και μελέτη. Τα βιβλία δεν βοηθούν την ποίηση. Η ποίηση των άλλων δεν οξύνει τα προσωπικά κριτήρια και σπανίως διαμορφώνει ύφος. Όλα μάλλον σχετίζονται με το ποιοι είμαστε και ποια στάση κρατάμε απέναντι στη ζωή και τα φαινόμενα. Η ποιητικότητα αποτελεί εγγενές στοιχείο της δημιουργίας. Το ζητούμενο παραμένει η πρόσληψή της.
~
Φέρουμε εντός μας παρελθόν, πολύ πριν συναντήσουμε την ανάγνωση. Ίσως είναι ο λόγος που γίνεται κάποιος ποιητής. Η παράδοση είναι βίωμα και όχι ανάγνωση. Η προφορικότητα γέννησε και γεννά τον ποιητικό λόγο. Κι ίσως από έλλειμα ή επάρκεια εαυτού γίνεται κανείς ποιητής.
~
Η ποιητικότητα είναι μάλλον κάτι περισσότερο από συγκινησιακά φορτισμένη χρήση της γλώσσας. Άλλωστε, δεν είναι η γλώσσα το κύριο εφόδιο του ποιητή. Το προσωπικό ύφος, κατακτάται με ουσία βιώματος και όξυνση της παρατήρησης. Όσο λιγότερο επικοινωνεί ένα ποίημα με την ποιητική παραγωγή της εποχής του, τόσο περισσότερο προσεγγίζει την ποιητικότητα.
[Συνέντευξη που δημοσιεύθηκε
στην ιστοσελίδα fractalart.gr]
