Μάλιστα

στη Μαρία

Είναι αλήθεια

κάποτε μιλάμε
ατενίζουμε
από παράθυρο
το χάος
πίνουμε λευκό κρασί
ξεχνάμε
με ταινίες τρόμου
τον εγκλεισμό μας
κάποτε
αφήνουμε τα απαραίτητα
για το τέλος
μένουμε ταπί
δεν υπάρχουν γονείς
αναζητούμε φίλους

και βρίσκουμε άμμο –

κάποτε

μεγαλώνουμε χώρια

φτάνουμε όσα φτάνουν

τα χέρια μας

φτερά τατουάζ

άφθαρτα υλικά –
μάλιστα

κάποτε

ξεχνάμε