Οι ονειροπόλοι είναι λένε μουσειακό είδος ανθρώπων. Ακινητοποιημένοι σε άλλο χρόνο, σαν να πέρασε από πάνω τους η λάβα της Πομπηίας, παρείσακτοι της σύγχρονης κοινωνίας που θυσιάζει κάθε λογής Ιφιγένειες στο βωμό του κέρδους, κλοσάρ της τεχνολογίας και των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Όταν σπάσουν κάποτε τα τζάμια από τις βιτρίνες στις οποίες τους έχουν κλείσει, θα ξεχυθούν αλαφιασμένοι στους δρόμους και μαζί με τα αγάλματα θα απαιτήσουν ένα καινούριο νόημα για την ζωή.
***
Οι άνθρωποι συναντιούνται κατά κάποιον τρόπο χιαστί. Ούτε πρόσωπο με πρόσωπο ούτε δίπλα δίπλα. Μια στάση σαν ο ένας να έρχεται κι ο άλλος να φεύγει. Η στιγμή της συνάντησης είναι η πιο αθώα, η πιο ειλικρινής, ακριβώς γιατί είναι μόνο μια στιγμή. Λίγο πριν δε γνωριζόντουσαν, λίγο μετά μπαίνουν στη μάχη. Ποια μάχη; Να συν-υπάρξουν. Ήττα και νίκη έχουν το ίδιο πρόσωπο πλέον, δύναμη κι αδυναμία πάνε παρέα. Στο τέλος δε νικάει αυτός που φεύγει, αλλά εκείνος που έσωσε μέσα του το μεγαλείο εκείνης της πρώτης στιγμής.
***
Ξημερώνει. Κυριακή ή Παρασκευή ή
Τετάρτη, δεν έχει σημασία. Το ότι ξημερώνει μετράει. Μη μου λυπάσαι λοιπόν. Έχω
λυπηθεί εγώ και για τους δυο. Δεν ξέρω αν είναι όμορφη η ζωή, δεν ξέρω καν τι είναι
ζωή, μια αναλφάβητη της ύπαρξης είμαι, τι νόμισες; Επειδή το παίζω σοβαρή και
φιλική, θεωρείς ότι έχω σκοτώσει μέσα μου το κτήνος της άγνοιας;
[Στέλλα Βλαχογιάννη, Ιατρείον ασμάτων,
Μικρή Άρκτος 2005]
