Εκδυόμαστε σώματα


στον Βαλάντη

Αν έλεγα ποτέ τον πόνο
λύτρωση
την αγάπη φυλακή
αν τούτο ’δω που ζω
δεν είναι παρά ύστατη μορφή
επαγρύπνησης

Αν η τελευταία φωτογραφία
δεν είχε εσένα
περιεχόμενο
αλλά έναν έρωτα
πριν τα τριάντα

Αν πάλι τα μάτια μου
κλεισμένα σε γυάλα
και τα δάχτυλα ακίνητα
αφήνουν αιωνίως
ό,τι κάποτε κράτησαν

Ακόμα κι οι εποχές
αν δεν θύμιζαν
απρόσεχτο έφηβο
και μια σκιά εμφανίζονταν
πάντα αντί για ’μενα
στον καθρέφτη

ή αν στις μέσα σελίδες εφημερίδας
περιμένει ακόμα
η είδηση
που θα σε συνταράξει

πώς τότε
εκδυόμαστε σώματα
πώς τραυματίζουμε χωρίς πόνο
το ανέφικτο –

Η λεωφόρος σαν επάγγελμα
και το μακρύ όργανο της εξουσίας
μπλεγμένο
στους αστραγάλους μας

[φωτογραφία: Tami Bahat]