Ξέρω ένα σταμνί στην Αίγινα
που θα φυλάξει την τελευταία σταγόνα της αιωνιότητας
όταν οι άνθρωποι δε θα ξέρουνε πια που να την βρουν
που κρύβει τον πόλεμο των στοιχείων
και των αρχών μέσα στο χάος
όταν οι άνθρωποι δεν θα θυμούνται τον χαλασμό
που τους γέννησε από τα σκοτάδια
Ξέρω λίγα δέντρα κι ένα πρόσωπο
που κοιτάζουν το πλήρωμα της δημιουργίας
όσο μακραίνει από το χάος
τόσο να χάνει τους θεούς
όταν οι άνθρωποι δεν θα βλέπουν πια καθόλου
Ξέρω ένα κοχύλι που περιμένει τους νέους πολέμους
που θα σημάνουν τον γυρισμό της δημιουργίας
στα στοιχεία και τις αρχές
όταν οι άνθρωποι δεν θα φαντάζονται πια τίποτα
Ξέρω έναν άντρα και μια γυναίκα
που θα γυρίσουνε
στην αιωνιότητα
Ξέρω ένα βουνό στη μέση της αιώνιας θάλασσας ασάλευτο
που κρατάει σε κίνηση τον αχαλίνωτο κόσμο των φαινομένων
ώσπου να ξαναπαρουσιαστούνε
μια μέρα οι Προφήτες
Ξέρω μια γενιά ταμένη στη μεγάλη ανταρσία
που θέλει να τελειώνει με τα πνευματικά τερτίπια
και τις αντινομίες του κόσμου
για να ξαναπιάσει τη Μεγάλη Ενότητα
όταν οι άλλοι καταλάβουν
ότι κάτι φοβερό χάθηκε
για πάντα από τη ζωή τους
κάτι που κινδυνεύουν να μην το ξαναβρούνε ποτέ
Πως φτιάχνει κανείς την Μεγάλη Ενότητα;
[Ζήσιμος Λορεντζάτος,
αποσπάσματα από το ποίημα Μικρά Σύρτις | 1955]
