Ο θάνατος ολάνοιχτος που ίσως
κι από μένα μέλλει να δεχτεί
το κομψότερο δέρμα.
Νίκος Καρούζος
Θα έρθει -μια μέρα- αναπόφευκτα, μπορεί και νύχτα. Μια καθημερινή μ’ ανθρώπους απασχολημένους με δουλειές και άγχη. Θα ’ναι σαν ρίγος μαζί κι αδιαθεσία· και θα ’ναι αργά για εξηγήσεις και άλλα περιττά.
Θα πλησιάσει ήσυχος και φιλικός, σαν αδέσποτο με τσακισμένα πόδια. Θ’ ανταλλάξουμε λίγες κουβέντες, κάποιο αδέξιο βλέμμα, μια αγκαλιά· και καθείς ξανά τον δρόμο του.
Όλα θα ’χουν πληρωθεί. Έντομα σε στόματα εντόμων, φυτά στον ατέρμονο κύκλο ζωής και θανάτου, πουλιά στο αρχέγονο τραγούδι τους.
[Δημοσιεύθηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό ΘΡΑΚΑ]
