Τούτο το σπάσιμο είναι κείνο που μ’ εξορίζει:
είμαι ο σπαραγμός του
Alain de Lattre
Αν το δικό σου σπίτι ανηφορίζει προς βορρά
το δικό μου
το τρώει η υγρασία του νότου
Δεν έχει σημασία ποιο βρίσκεται κοντύτερα στη θάλασσα
ούτε έχει σημασία αν είμαι εν ενεργεία άνεργος
Τόσοι και τόσοι κερδίζουν το ψωμί τους
κοροϊδεύοντας
Άλλοι πάνω σε κρεβάτια
άλλοι σ’ αναμμένα κάρβουνα
Μοναχικές θα ’ναι πάντα οι επιστροφές μας
*
Συνήθως απέχω απ’ τον καιρό μου
Κρύβομαι
Διπλώνω χαρτιά στα τέσσερα
μεταγράφω στίχους
εικόνες σκοτωμένες
Συνήθως δεν είμαι καλά
Μετέχω της καταστροφής
*
Αν ποτέ λυτρωθώ
θα ’ναι για να σας φτύσω κατάμουτρα
Ένας θεός ξέρει πόσο σκοτάδι κόστισε η ζωή σας
