Κάθε που νυχτώνει, τα αιλουροειδή της γειτονιάς επιδίδονται σε οδυνηρές ερωτικές συνευρέσεις. Θα μας φάνε, σκέφτομαι, μια μέρα ζωντανούς, μαζί και τους νευρωτικούς γατόφιλους της πόλης.
Οκτώβριος και αισθάνομαι σαν να μην έζησα διόλου καλοκαίρι. Να μας φυλάει ο θεός απ’ την ανοησία της ύπαρξης. Δεν είχα ποτέ υποψιαστεί πόση καταφρόνια μάς φύλαγε η πτώση.
Τριάντα τρία χρόνια ο εαυτός μου. Στο μεταίχμιο ωρίμανσης και ανωριμότητας. Δεν ξέρω πως μπορεί να είναι ένας ώριμος άντρας, ούτε συνάντησα ποτέ μου.
Τριάντα τρία χρόνια κατοχής. Χωρίς πατρίδα. Οι γάτες δεν έχουνε πατρίδα.
[Δημοσιεύθηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό ΘΡΑΚΑ]
