[απολίθωμα
από κάποια άγνωστη εποχή
των παγετώνων]
η γη
μονάχα αμφιβολίες
και άγνοια:
ούτε το έδαφος μίλησε
ούτε το υπέδαφος
ίσως αν ήμασταν αρχαίοι
ενός τάδε πολιτισμού
στη μέση του Ειρηνικού
ή στις τούνδρες του βορρά,
στα τραγούδια μας
θα ’χαμε κρύψει την αλήθεια
για μια γη
που όλο μιλά
κι όλο σωπαίνει
και λέμε «είν’ ο Θεός»
και δεν είναι κανείς −
λέμε «γνωρίζω τα βουνά
και τις θάλασσες»
και κλαίμε γιατί ήρθαμε
για να μην φύγουμε μόνοι
κι η γεωλογία ένα ψέμα
η χημεία, η φυσική
η ανθρωπολογία
ψέμα μες στο ψέμα
κι ούτε η σφαίρα του πλανήτη
αληθής
και τα νερά;
πώς ήρθαν τα νερά;
και η ζωή;
γιατί να είναι ζωή
και όχι ανάσταση;
***
Si nous etions des anciens
[de fossile
d’une époque inconnue
des glaciers]
La terre
seulement des doutes
et l’ignorance:
le sol ne parlait
le sous-sol non plus
peut-être si nous étions des anciens
d’une culture certaine
au milieu de l’Océan Pacifique
ou dans la toundra du Nord,
dans nos chansons
nous aurions caché la vérité
pour une terre
qui parle sans arrêt
et qui garde le silence
et on dit «c’est Dieu»
et il n’y a personne −
On dit «je connais les montagnes
et les mers»
et nous pleurons parce que nous sommes nés
afin de ne pas mourir abandonnés
et la géologie un mensonge
la chimie, la physique
l’anthropologie
mensonge après mensonge
et même pas la sphère planètaire
vrai
et les eaux?
comment les eaux sont-elles nées?
et la vie?
pourquoi devrait-il être la vie
et pas la résurrection?
[Απόδοση στα γαλλικά: Χριστίνα Χαγιάρη |
Δημοσιεύθηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό εξιτήριον]
