Η απογευματινή υγρασία της πόλης στο δέρμα, ο ναός μισοφωτισμένος. Σε κάθε εισπνοή, άρωμα μύρου και θυμιάματος. Στ’ αριστερά, η εικόνα του Μυροβλύτη, παραδίπλα εκατοντάδες αργοκίνητες γλώσσες κεριών.
Πλησίασα ν’ αγγίξω μια σπιθαμή δροσιάς από κίονα του κεντρικού κλίτους. Μονολιθικός πράσινος θεσσαλικός σχιστόλιθος, όρθιος ακόμα μετά από τόσες καταστροφές.
Στα σώματα των προσκυνητών μια αδιόρατη, σαν ηρεμία, ένταση. Δακρυσμένα μάτια. Η μόνη εναπομείνασα αισθητική μες στο σκοτάδι της εποχής, ένα αθόρυβο μέγαν εὕρατο ἐv τοῖς κιvδύvοις.
Ανεπαισθήτως το αρχαίο υπέδαφος της πόλης σείεται από στιχηρά ιδιόμελα του Σεισμού σε Ἦχο β’, ὁ ἐπιβλέπων ἐπὶ τὴν γῆν καὶ ποιῶν αὐτὴν τρέμειν, κάποιου Συμεών Θαυμαστορείτου.
Στα τέλη μονάχα Οκτωβρίου ζωντανή η Σαλονίκη. Δόξα, να λέμε, τῷ Θεῷ.
[φωτογραφία: Frédéric Boissonnas, κιονοστοιχία κεντρικού κλίτους
της βασιλικής του Αγίου Δημητρίου πριν από την πυρκαγιά]
