Φεβρουάριος. Θα έρθει η στιγμή όπου όλα θα επιστρέψουν. Όλα εκτός από τον άνθρωπο. Συμβαίνει κάθε τόσο ένα θαύμα που αδυνατούμε ν’ αντικρίσουμε. Χάθηκαν πολλές ζωές μ’ αυτόν τον τρόπο. Θέλω μια δύναμη να με σηκώσει κι έρχονται παραδοξότητες.
Μάρτιος. Επικοινωνώ με στοιχεία κρυμμένα στους ανθρώπους. Σπανίως φανερώνονται οι πληγές μας. Σπανίως κρύβονται. Ό,τι βρίσκεται στις σελίδες των βιβλίων επιτείνει την ματαιότητα. Δεν είμαι τίποτα περισσότερο από τρυφερό μαρτιάτικο γρασίδι.
Απρίλιος. Υπακούω στην ανάγκη μου να κάνω τα πάντα χωρίς να κάνω το παραμικρό. Μία πρόφαση οι στίχοι. Μια φθηνή δικαιολογία η ποίηση. Τίποτα δεν με κρατάει στη ζωή, παρά μόνο κάποιες αυθόρμητες στιγμές που ξεχνάω ποιος είμαι.
Μάιος. Βιώνω το βάρος μιας ηλικίας καταραμένης. Ερχόμαστε από μεγάλη μοναξιά. Πορευόμαστε προς την αιώνια Κοινωνία. Θα έρθει καιρός όπου τίποτα δεν θα μας αποτρέπει από την άνοδο.
Ιούνιος. Ζητώ λίγη ομορφιά πριν κοιμηθώ, πριν χαθώ, πριν εκλείψω. Ο Παράκελσος μού επισημαίνει έναν βίο που απώλεσα. Ακόμα και το ταπεινότερο στοιχείο γύρω μου φέρει εντός του την βεβαιότητα μιας κρυφής υπεροψίας.
Ιούλιος. Ο φόβος γίνεται σύντροφος. Κοιμάμαι και ξυπνάω μαζί του. Είμαστε ξύλινες εξέδρες που οδηγούν στην άβυσσο. Πεθαίνουμε αποδοτικότερα τα καλοκαίρια.
Αύγουστος. Η μοναξιά φοράει μαύρα εσώρουχα και καπνίζει — ἔρημός ἐστιν ὁ τόπος καὶ ἡ ὥρα ἤδη παρῆλθεν. Ο Αύγουστος στην πόλη ένα βρόμικο σάβανο για νεκρούς και άφραγκους. Καταναλώνομαι απερίσκεπτα.
Σεπτέμβριος. Φουσκωμένα ποτάμια οι ζωές μας. Μία εκ γενετής τυφλότητα μάς καθιστά ακούσια θύματα. Σχεδόν ανόητους. Νυχτώνουν κάποτε και οι στιγμές μας. Υπάρχει μια μυστική ειρήνη μέσα σε τόσο πόλεμο.
Οκτώβριος. Με κούρασε η γραφή και η τυχαία κουβέντα. Μίλα μου κι άσε με να σωπαίνω. Ούτε η σιωπή με παρηγορεί. Περισσότερη η ζωή από τις λέξεις μου. Πάντα εκείνη θα κερδίζει το χαμένο έδαφος του στοχασμού μου.
Νοέμβριος. Κρατώ σημειώσεις για την ψευδαίσθηση των εξεγέρσεων. Όσοι μιλούν για το ψέμα, αγνοούν ότι όλα είναι Αλήθεια. Η μάνα, συνώνυμο μοναξιάς. Πορεύομαι ως μηδενιστής με νου σακατεμένο.
Δεκέμβριος. Υπάρχει ένα σημείο όπου δεν περισσεύει τίποτα να πεις ή να γράψεις. Όλα μιλούν μια δική τους γλώσσα. Ακόμα και τα ξερά φύλλα στη ρίζα της ροδιάς. Δεν έχεις τίποτα να βρεις αναζητώντας με.
