Πάντα με γοήτευε η βαρεμάρα με την οποία ο πρωτόπλαστος υψώνει το χέρι του στον Ύψιστο, με τα δυο τους δάχτυλα να μένουν για πάντα ανέγγιχτα.
Ο Μιχαήλ Άγγελος απεικονίζει τον Θεό να ξεπετάγεται εντυπωσιακά μέσα από τον εγκέφαλο-μήτρα που τον περιέχει, προσπαθώντας μάταια να τον πάρει κοντά του. Αγκαλιάζει, μάλιστα, με το αριστερό του χέρι το θηλυκό σα να του λέει: «δεν είσαι εσύ γι’ αυτόν», τριγυρισμένος από εύσαρκα βρέφη και ξανθά ζωηρά ανήλικα.
Το αρσενικό, ακουμπισμένο στον δεξιό του αγκώνα και παραδομένο στη ναρκισσιστική του οκνηρία, παραμένει ράθυμο κι αδιάφορο από την θεϊκή προσπάθεια. Ακόμα και το μόριό του χάσκει σκανδαλιστικά μικρό και σε πλήρη χάλαση, ανερέθιστο από κάθε σαρκική επιθυμία.
Αριστερά, το αιώνιο πρότυπο: ένας άντρας γυμνός και ολομόναχος πάνω στην τρυφερή γαλαζοπράσινη γη, αφημένος στην ηδονή της αδιαφορίας του για οτιδήποτε έξω από αυτόν.
