Όλα όσα πρέπει να ειπωθούν έχουν ήδη ειπωθεί,
αλλά μιας και κανένας δεν ακούει, πρέπει να γυρίζουμε συνεχώς πίσω
και να τα λέμε όλα ξανά από την αρχή
André Gide
Γιατί με κιτς ενεργοβόρα φωτάκια, κακόγουστα στολίδια, άθλιες κατασκευές σε πεζοδρόμους και πλατείες και ακριβοπληρωμένες συναυλίες ξεχασμένων άφωνων του παρελθόντος δεν στήνονται εορταστικά σκηνικά. Γιατί η ψευδαίσθηση της «χριστουγεννιάτικης» βιτρίνας, το σόπιν’ θέραπι της άχρηστης υπερκατανάλωσης, τα δυτικοφερμένα αγγλοτράγουδα και η μόνιμη επωδός «να ξεσκάσει μωρέ ο κόσμος, να χαρεί, να γελάσει λίγο το χειλάκι του» δεν υπήρξαν ποτέ στοιχεία ανόδου του συλλογικού δείκτη ευτυχίας. Θλιβερές αποφάσεις δήμων και εμπορικών συλλόγων στο βωμό της ευκαιριακής μόστρας και της πετυχημένης (απορώ ακόμα) συνταγής του θεαθήναι. Ένα κάλπικο περιτύλιγμα αρκετών τώρα δεκαετιών που αποκρύπτει (αν αποκρύπτει) ευκαιριακά για λίγες μόλις μέρες την μέσα μας θλίψη, την παρακμή, τα κοινωνικά αδιέξοδα, το τέρας της ανεργίας, το ακόμα μεγαλύτερο τέρας της μοναξιάς, της απόγνωσης, της φτώχειας, της εγκατάλειψης. Μια κακοστημένη αυταπάτη που σβήνει σοκαριστικά μόλις σβήσουν τα φωτάκια της και ξεχαρβαλωθούν σιδερένια σκηνικά, δεντράκια κι αγγελάκια. Πριν χρόνια, μύριζαν αλλιώς αυτές οι μέρες. Τώρα, η λέξη “παράδοση” μια αιμόφυρτη πόρνη που δεν μας συγκινεί πεταμένη στο κακόφημο πεζοδρόμιο του μέλλοντος. Άλλωστε, το κάναμε και σύνθημα: όχι πια παρελθόν, μόνο μέλλον. Να φάμε μέλλον, να χορτάσουμε. Κι ας κρύβει ακόμα αυτός ο τόπος στα σπλάχνα του λίγη από την αξιοπρεπή και λιτή αυθεντικότητα του παρελθόντος. Κάποια ψήγματα κατάνυξης μακριά από τα φωταγωγημένα πανηγύρια των πολλών.
