Έμαθα να μετανιώνω· κι έμαθα να μην μετανιώνω που μετάνιωσα. Όπως έμαθα να μην δαιμονοποιώ γοητευτικές έννοιες όπως: θλίψη, αμαρτία, απαισιοδοξία, πτώση, άρνηση, μηδενισμός. Όλα, απαραίτητα συστατικά της ζωής μας. Απεχθάνομαι τον άκρατο θετικισμό, θεωρίες αισιοδοξίας, όνειρα, σκοπούς και αφελείς φράσεις όπως: «όλα είναι για καλό» ή ακόμα πιο αφελείς όπως: «θα τα καταφέρεις». Είναι φορές που δεν θέλω να καταφέρω τίποτα.
***
Αν υπάρχει κάτι που με γοητεύει στη λογοτεχνία και ιδιαίτερα στην ποίηση, είναι ο ίδιος ο λόγος και η δύναμη που εκπέμπει. Και όταν μιλώ για λόγο, μιλώ για προφορικότητα. Ο γραπτός λόγος υπάρχει σα να μην υπάρχει. Έχει ανάγκη τη φωνή σου για να υπάρξει κι ας επιμένουμε ότι τα γραπτά μένουν. Ο πολιτισμός αυτού του τόπου, παρά τον πλούτο της γραμματείας του, είναι πρωτίστως προφορικός. Πώς το έλεγε ο Χειμωνάς; «Στον εγκέφαλο δεν υπάρχει κέντρο της γραφής. Υπάρχει μόνο κέντρο του προφορικού λόγου… Στον προφορικό λόγο δεν έχουμε στίξη, έχουμε προσωδία, τονισμούς σχεδόν μουσικούς».
***
[καλεσμένος το βράδυ της Τετάρτης 7 Φλεβάρη 2018, στο “Ξενοδοχείο 9.58” της ΕΡΤ3 | στην υποδοχή,
η Φωτεινή Μπαλογιάννη | ολόκληρη η εκπομπή εδώ]
