Γενάρης. Φεγγάρι στην ύπαιθρο. Υπερβάλλω σα να ’ναι ο μόνος τρόπος να υπάρχω. Ξύπνησα και δεν έβρισκα λόγο ν’ ανοίξω τα μάτια. Ο θάνατος του Nicanor Parra.
Φλεβάρης. Σάπιο πολεοδομικό. Δεν είμαστε παρά το εμμονικό των σκέψεων. Θα χαθούν κάποτε οι ποιητές και θα γεννηθούν ξανά χωρίς κανείς να καταλάβει.
Μάρτης. Βράδυ Ακαθίστου. Τουρίστες και άνεργοι κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό. Η σάρκα έχει κάτι άσαρκο που αδυνατώ να συλλάβω. Οι πόλεις το λάθος μας.
Απρίλης. Αγκαλιάζοντας φίλους, αγκαλιάζω τον εαυτό μου. Συνήθως δεν έχω τι να πω και είναι καλύτερα έτσι. Δεν είναι ότι φεύγουμε. Είναι ότι ποτέ δεν ήρθαμε.
Μαγιάτικο στεφάνι σε μέταλλο πόρτας. Νυστάζω αιωνίως. Προκαλώ την τύχη μου, πάει να πει προσκαλώ την ατυχία μου. Σπουδαγμένοι και ατάλαντοι. Όλα ο άνθρωπος και τίποτα ο άνθρωπος.
Ιούνης. Συνήθως λείπω. Μετέχω μιας πραγματικότητας που λίγο μ’ αφορά. Πάντα θα γίνομαι το απέναντι μπαλκόνι και πάντα εγώ εκείνος που με κοιτώ.
Ιούλης στο νοτιοανατολικό Αιγαίο. Καμάρες της οδού Ομήρου. Σύννεφα στα Πυρηναία. Μυρίζω κωνοφόρα και δακρύζω. Κάτι γαλήνιο εντός μας δεν μας αφήνει να ζήσουμε.
Αύγουστος. Ο Όλυμπος απ’ την πατρίδα καμπύλες, υβώματα και ελαφρύ αεράκι. Φράση του Μπατάιγ για τη βεβήλωση της ομορφιάς. Γυμνώνω τα πέλματα. Ο νους, το τίμημα που πληρώνουμε.
Σεπτέμβρης. Αιωνόβιες ελιές σαν σώματα που δεν μπόρεσαν να ξεχάσουν. Μιλούν γι’ ανθρωπισμό οι ξεχασμένοι απ’ τον ίδιο τους τον εαυτό. Το ημιτελές ως άλλη ολοκλήρωση. Αντιπελάργηση.
Οκτώβρης. Πλατύφυλλος βασιλικός απ’ τον Άη Νικόλα τον Ορφανό. Ήρωες του Σορεντίνο στον ύπνο μου. Δεν είμαστε παρά τα πιο απλά λόγια που καταφέραμε να πούμε.
Νοέμβρης. Χρειάζομαι βροχή. Δεν είναι πνιγμός. Εγκαύματα είναι και απανθράκωση. Δεν έχω ερωτήματα κάθε που παρατηρώ τους ανθρώπους. Δεν έχω απορίες.
Δεκέμβρης. Επαρχιακό οδικό δίκτυο. Ούτε από πού έρχομαι, ούτε πού πηγαίνω. Δυσκολεύομαι να διακρίνω αν μεγάλωσε η πόλη ή αν εγώ μεγάλωσα μέσα της. Φθείρω τα δόντια μου στη σάρκα σου. Νοσταλγία χώματος.
