Μα τί να πω για την Ποίηση; Τί να σου πω γι’ αυτά τα σύννεφα, γι’ αυτό τον ουρανό. Να τα κοιτάζω, να τα κοιτάζω, να τα κοιτάζω και τίποτ’ άλλο. Καταλαβαίνεις πως ένας ποιητής δε μπορεί να πει τίποτα για την Ποίηση. Ας τ’ αφήσουμε αυτά στους κριτικούς και τους δασκάλους. Μα ούτε εσύ, ούτε εγώ, ούτε κανένας ποιητής δεν ξέρουμε τί είναι Ποίηση.
Είναι εκεί, κοίταξε! Έχω τη φωτιά μέσα στα χέρια μου, το ξέρω και δουλεύω μαζί της, μα δεν μπορώ να μιλήσω γι’ αυτήν χωρίς να κάνω φιλολογία. Καταλαβαίνω όλες τις ποιητικές τέχνες. Θα μπορούσα να μιλήσω γι’ αυτές, αν δεν άλλαζα γνώμη κάθε πέντε λεπτά. Δεν ξέρω. Ίσως μια μέρα ν’ αγαπήσω πολύ την κακή ποίηση, όπως αγαπώ σήμερα την κακή μουσική, παράφορα. Θα κάψω ένα βράδυ τον Παρθενώνα για ν’ αρχίσω να τον χτίζω το πρωί και να μην τον τελειώσω ποτέ.
Στις διαλέξεις μου μίλησα κάποτε για την Ποίηση, αλλά το μόνο για το οποίο δε μπορώ να μιλήσω είναι η ποίησή μου. Όχι γιατί δεν έχω συνείδηση του τί κάνω. Αντίθετα, αν είναι αλήθεια πως είμαι ποιητής από χάρη του Θεού –ή του δαίμονα– είναι εξίσου αλήθεια ότι είμαι ποιητής χάρη στην τεχνική και την προσπάθεια, και γιατί κατέχω απόλυτα του τί είναι ένα ποίημα.
***
Είναι καλύτερο ν’ ακούς την ποίηση παρά να τη διαβάζεις. Η ζωή θέλει να μείνει λέξη που ο άνθρωπος ακούει. Η γραφή έχει κάτι από θάνατο, αλλά η λέξη είναι ζωή. Αγαπώ τη ζωή κι έτσι αγαπώ και τη λέξη.
[αποσπάσματα επιστολών και συνεντεύξεων του Lorca
σε επιμέλεια-μετάφραση Τάκη Βαρβιτσιώτη]
