Δεν υπάρχει ίχνος ρομαντισμού στην γραφή

Όπως δεν θα μάθουμε ποτέ το γιατί του κόσμου, έτσι και με το γιατί της ποίησης. Είναι ερωτήματα που μας ξεπερνούν. Πολλά θα μπορούσε να πει κανείς. Κι ακριβώς επειδή μπορούν να λεχθούν πολλά, το ερώτημα καθίσταται ανούσιο. «Γράφω γιατί δεν μου αρκεί η εμπειρία μου», αναφέρω κάπου. Ή «γράφω για να μ’ ακούσω μέσα μου». Ποιος ξέρει;

Σε μία εποχή γεμάτη ορισμούς και ακαδημαϊκές ερμηνείες, παραμένω δύσπιστος στα περί λογοτεχνίας και τέχνης. Ούτε είμαι σίγουρος αν η μελέτη βοηθά στην κατάκτηση κάποιου ύφους. Κάποτε η ανάγνωση δεν μας επιτρέπει να ζήσουμε. Ζούμε έναν κόσμο μεθερμηνευμένο.

***

Δεν έχω ιδέα πως συντίθεται η ποίηση. Πάντως, η έκπληξη παραμένει βασικό συστατικό. Όπως δεν είμαι σίγουρος αν μπορεί να υπάρξει ποιητής χωρίς εμμονές. Μέσα από εμμονές κατακτάται – αν κατακτάται– η όποια ιδιοφωνία. Πάντως, ελάχιστα με αφορά μία ποίηση που δεν είναι στοχασμός. Νιώθω ότι δεν έχουμε τόσο ανάγκη στίχων, όσο αναστοχασμού. Η ποίηση θα μπορούσε να είναι το απαραίτητο μεταφυσικό στοιχείο της τσακισμένης μας λογικής.

***

Δεν υπάρχει ίχνος ρομαντισμού στην γραφή. Εκεί μέσα κλείνουμε διαταραχές, φόβους, διαψεύσεις, ανικανότητες, μπορεί και μια ζωή που δεν ζήσαμε. Κλείνουμε όμως αναπόφευκτα και μνήμη. Ένα παιχνίδι κάλυψης-απόκρυψης και την ίδια στιγμή ένα πεδίο έκθεσης, όπου πάντα θα υποβόσκει η ματαιοδοξία και ο ναρκισσισμός. Κανείς δεν μπορεί να τα αποφύγει.

***

Η ποίηση είναι φαινόμενο τοπικό. Όπως ο δημοτικός στίχος και τα τραγούδια μας. Μου είναι αδιάφορη η ποίηση που υποδύεται την παγκόσμια, όπως και ο στίχος που παίρνει το ύφος του πολιτικά ορθού, του ανθρωπιστή ή του ερωτιάρη. Δεν βρίσκω τίποτα το ερωτικό στην ερωτική ποίηση.

Νιώθω ότι η αλήθεια του στίχου εντοπίζεται στις ιδιαίτερες ρίζες του καθενός. Γράφω ακριβώς γιατί μιλώ την γλώσσα του τόπου μου. Σκέφτομαι μέσα από την γεωμορφολογία της ιδιαίτερης πατρίδας μου.

Ούτε ξέρω αν μπορεί να υπάρχει ψυχή στο σώμα μιας ποίησης αποκομμένης από το ποιητικό της παρελθόν. Δεν αναφέρομαι τόσο στη μελέτη του λογοτεχνικού παρελθόντος, όσο στο ακόνισμα της προσωπικής διαίσθησης. Στην εξοικείωση με τα στοιχεία που προϋπήρξαν. Υπάρχει κάτι συλλογικό στην προσωπική γραφή του καθενός. Εκεί οφείλουμε να στραφούμε.

Πιστεύω σε μία γενιά ποιητών, σε μία γενιά συγγραφέων που θα επιστρέψει για να εκφράσει ξανά τον τόπο της. Να μιλήσει για το χώμα που την έθρεψε και τους ανθρώπους που έχουν φύγει για πάντα.

[Δημοσιεύθηκε στον ιστότοπο GRTimes]