Ο “συγγραφέας” είναι μία ιδιότητα που μοιάζει να πολλαπλασιάζεται στον καιρό μας. Αγνοώ, ωστόσο, τι μπορεί να σημαίνει ο όρος “πνευματικός άνθρωπος”. Πάντως, ο ρόλος του συγγραφέα δεν θα έπρεπε να διαφέρει από τον ρόλο του καθενός μας. Παρόλο που παραμένει ο «παλμογράφος» της εποχής, χωρίς υστεροβουλίες, περιττούς φόβους και εκπτώσεις. Ο συγγραφέας οφείλει να παραμείνει ον ανένταχτο και αντι-εξουσιαστικό.
***
Κάθε εποχή εισάγει τους δικούς της τρόπους να υπάρξει ή να καταστραφεί. Δεν είμαι σίγουρος αν το βιβλίο ή η ανάγνωση σελίδων εισφέρουν σ’ αυτό που με ευκολία ονομάζουμε «πολιτισμό». Όπως δεν είμαι σίγουρος αν η ανάγνωση καλλιεργεί ή όχι την ανθρώπινη προσωπικότητα. Η ποίηση δεν έχει ανάγκη εδάφους. Είναι μία διαρκής διαδικασία χωρίς αρχή και τέλος. Το ζητούμενο είναι ίσως να προσεγγίσουμε μία ποιητικότητα που δεν έχει ανάγκη βιβλίων, αναγνωστικού κοινού, χαμένου ή κερδισμένου εδάφους.
***
Καλώς ή κακώς, δεν έχουν όλα στη ζωή αίσιο τέλος. Μου φτάνει όμως που έχουν ένα τέλος. Ένα οποιοδήποτε τέλος. Μου αρκεί που όλα κάποτε τελειώνουν. Στα κείμενά μου υπάρχει το τετελεσμένο. Από εκεί κι έπειτα, μου είναι αδιάφορο αν είναι αίσιο ή όχι. Κι ούτε γνωρίζω αν υπάρχει αίσιο τέλος σε οτιδήποτε.
[Συνέντευξη που δημοσιεύθηκε στο πολιτιστικό περιοδικό kulturosupa.gr]
