Φεβρουάριος. Εγκατάλειψη με τη μορφή ανθρώπου. Θυμίζω παιδιά που πηγαινοφέρνουν τις πληγές τους. Το σώμα είναι το πουθενά. Ό,τι ακινητεί, μόνο αυτό υπάρχει.
Μάρτιος. Στενά μπαλκόνια υποδύονται την ύπαιθρο. Αστική μανιοκατάθλιψη. Εγκέλαδος. Η Σελήνη πάνω απ’ τον κάμπο ένα αδέσποτο θηλυκό σκυλί. Πονάς δίχως πόνο.
Απρίλιος. Malleus Maleficarum. Οι μέρες που πέρασαν θα είχαν νόημα μόνο αν τις έβαζα φωτιά. Δεν είναι αγαθό η υγεία. Είναι λάφυρο πολέμου.
Μάιος. Ίδια η νευροτοξίνη της ζωής μ’ εκείνη απ’ τα δόντια σφήκας. Πεινάς και κρύβεις τα χέρια σου. Δεν στερούμαστε νοήματος. Στερούμαστε ζωής.
Ιούνιος. Όλα συντελούνται υπό σκιά και ποιος θα βρεθεί να το αμφισβητήσει. Παρακμάζουμε υποδυόμενοι τους αισιόδοξους. Θύματα όλοι της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης.
Ιούλιος. Ο τόπος εξαντλείται. Οι πόλεις, τσιμεντένια πτώματα. Ό,τι βλέπεις δεν είναι παρά αυτό που βλέπεις. Οι λέξεις, όταν τακτοποιούνται προσεκτικά, ενοχλούν.
Αύγουστος. Υπάρχει κάτι τετελεσμένο και αδιόρθωτο στις πράξεις μας. Οι απελπισμένοι γνωρίζουν μια αλήθεια άγνωστη στους καθησυχασμένους.
Σεπτέμβριος. Ονειρεύομαι τα βουνά της πατρίδας. Δεν μένουν πολλά να κατακτήσω, παρά μία όραση πιο στρογγυλή. Λιγοστεύουμε μαζί με το καλοκαίρι.
Οκτώβριος. Συλλέγεις αναμνήσεις, μέχρι να σε γονατίσει το βάρος τους. Τις περισσότερες φορές η ενηλικίωση διαρκεί ως τον θάνατο. Η πατρίδα αν δεν σε πονά, δεν είναι πατρίδα.
Νοέμβριος. Χειμωνιάζει και στριμώχνομαι. Εκείνος που μιλά, συνήθως ψεύδεται. Δεν είναι χάδι ούτε πόνος η εμπειρία. Είναι ένα άγνωστο που όλο βαθαίνει.
Δεκέμβριος. Το τσιγάρο κάηκε ανέλπιστα γρήγορα. Νιώθω μια λύπη όταν τελειώνει. Οι ποιητές πεθαίνουν περισσότερο απ’ όλους. Ό,τι μας αφανίζει είναι η σωτηρία μας.
