Ποίηση σαν πεζό και πεζό σαν ποίηση. Μάλλον, το ζητούμενο παραμένει –η πάντα δύσκολη στον ορισμό της– ποιητικότητα. Η ενάργεια και η διεισδυτικότητα της έκφρασης. Εντούτοις, σπανίως δείχνω υπομονή σε εκτενή αναγνώσματα.
***
Ακόμα κι αν μπορεί ο καθένας να συντάξει κείμενο, η γραφή –ως ουσιαστική δημιουργία– αφορά λίγους. Ελάχιστους. Είναι ένα είδος αφιέρωσης. Μία παράδοξη, σχεδόν απάνθρωπη, ροπή. Μία ακατανόητη εδώ και αιώνες τάση του είδους μας. Ένας παραλογισμός που μπορεί αργά ή γρήγορα να σε καταστρέψει. Η γραφή είναι μία διαρκής άσκηση, όμοια προσευχής, η οποία απαιτεί απομόνωση, πολύτιμο χρόνο, αφοσίωση και ένα είδος «αθόρυβου» μισανθρωπισμού. Δεν είμαστε πλασμένοι να γράφουμε. Δεν είμαστε προγραμματισμένοι να στέκουμε για μήνες, χρόνια, δεκαετίες πάνω από σελίδες ή μπροστά από οθόνες και πληκτρολόγια. Όπως δεν θα προέτρεπα κανέναν να γράψει. Δεν θα ενθάρρυνα κανέναν να γίνει ποιητής. Η εμφάνιση ενός ποιητή είναι μεν αναγκαία (αγνοώντας το γιατί), παραμένει, ωστόσο, φαινόμενο χαοτικό και σπάνιο. Πάντως, η γραφή και κάποτε η ανάγνωση αποτελούν προϊόντα της πτώσης μας.
[Συνέντευξη που δημοσιεύθηκε
στο λογοτεχνικό ιστολόγιο selidestexnis]
